Fantasieschrijvers praten over het schrijfleven

Door Andrew Warrick

Deze zaterdagmiddag bij C2E2, fantasyschrijvers Rachel Griffin (De aard van heksen), Scarlett St. Clair (Koning van strijd en bloed)), en Maxym Martineau (Koninkrijk der ballingen) verzamelden zich voor het panel Heksen, Goden en Monsters om het schrijversleven te bespreken. Om te beginnen beschreef elke schrijver zichzelf in zes woorden:

Griffin: “Ik ben Rachel en ik hou van de natuur.”
St. Clair: “Papa’s meisje, geobsedeerd door mythologie, hondenliefhebber.”
Martineau: “Animeliefhebber, videogames, koffie, honden.”

Vervolgens verschoof het gesprek naar hoe heksen, goden en monsters functioneerden in de romans van de auteurs.

‘Ik heb heksen altijd eerst en vooral gezien als mensen,’ zei Griffin, ‘die een ongelooflijk diepe verbinding hebben met de aarde en de natuurlijke wereld om hen heen. En dus toen ik het verhaal aan het uitwerken was [of The Nature of Witches, a novel whose fantastical world is centered around the seasons], werd me duidelijk dat het heksen moeten zijn die deze magie kunnen gebruiken.”

St. Clair legde uit dat “al mijn boeken doordrenkt zijn van mythologie … ik probeer altijd een manier te vinden om de vrouwen in de mythologie aan de macht te brengen … omdat traditioneel, zelfs in de Griekse mythologie, [women have] bevoegdheden van hen worden afgenomen. Dus ik probeer dat altijd te doen … het is een beetje hoe ik speel met mythologie. ” Om de mythologie fris te houden, kijkt ze naar hoe “het vandaag de dag nog steeds relevant is, omdat ik denk dat de samenleving niet erg is veranderd helaas … [for example] als ik naar Apollo kijk… vergelijk ik hem met Harvey Weinstein, alsof hij vrouwen achtervolgde tot ze smeekten om in een boom veranderd te worden.’

‘Ja, ik schrijf monsters,’ zei Martineau. “Al mijn boeken hebben veel inspiratie van … videogames en anime en echt vreemde en mythische wezens.” Martineau komt met haar wezens door “te kijken als ’s werelds engste wezens … [and] ook voordat ik mijn diploma Engels behaalde, begon ik als gedragstherapeut voor dieren en ik wilde grote katten bestuderen … als je mijn serie leest, zijn de 10 legendarische beesten allemaal katachtigen van een soort … Ik heb daar veel uit getrokken, en dan natuurlijk zoals Pokémon.”

De schrijvers wendden zich vervolgens tot karakterisering. Martineau beschreef hoe “Ik veel literatuur las waarin de vrouwelijke hoofdpersonages niet echt veel zeggenschap of keuzevrijheid hadden, en ik wilde dat veranderen. Ik wilde dat mijn personage een beslissing nam in haar lot, ook al was het alsof de kaarten tegen haar werden gestapeld. Ze is dus slim. Ze probeert actief te werken tegen de hand die haar is gegeven en ze vindt het oké om mensen te doden om het voor elkaar te krijgen.”

Griffin’s roman is “zeer opzettelijk karaktergedreven … Weet je, plot is een groot deel van het verhaal. En natuurlijk is er een plot, maar het is een heel innerlijke, intieme reis met één personage… Wat vindt ze van zichzelf en hoe verandert haar verhaal en haar gedachten over wie ze is doorheen het boek vanwege de magie die ze heeft?’ Griffin wilde ook “een stoere sterke heldin die gevoelig en emotioneel was en die zou huilen en die zichzelf toestond om dingen diep te voelen”, en legde uit hoe een lerares uit de vijfde klas haar vertelde dat ze het nooit zou redden zonder een dikke huid. “Nou, ik ben 36 en heb nooit een dikkere huid gekregen… Dat wilde ik in een verhaal laten zien, want die twee sluiten elkaar niet uit. Je kunt gevoelig en sterk en stoer zijn en de leiding nemen.”

St. Clair kreeg als kind een “soortgelijk iets” te horen en zei: “Als ik schrijf, schrijf ik mijn ervaringen, mijn reis om te worden wie ik ben en comfortabel met wie ik ben … gewoon leren wie ik wilde zijn en de verwachtingen afschudden van de samenleving en de mensen in mijn leven… het vergt veel moed om dat te doen, vooral als vrouwen in onze samenleving, wanneer we al deze tegenstrijdige verwachtingen van ons hebben… Ik werk gewoon aan mezelf door mijn karakters… en ik weet dat het werkt en Ik weet dat mensen het erover hebben, omdat ze me er de hele tijd over berichten… Ik geef mezelf absoluut de kracht om dit schrijven te doen. Dus uiteindelijk houd ik van mijn lezers, maar ik schrijf voor mezelf.”

Martineau was het daarmee eens: “Als iemand ons ‘nee’ zegt, geeft dat me alleen maar meer prikkel om erop uit te gaan en het toch te doen. Dus ik wilde hetzelfde voor mijn hoofdpersoon Lena. Ze werd verbannen. En het enige wat ze wilde doen is nee zeggen, ik ga je ongelijk bewijzen.”

St. Clair geeft elk personage een emotionele boog. Griffin doet hetzelfde en beschouwt zelfs haar meest magische personages als ‘mensen; ze ervaren nog steeds angst en liefdesverdriet en angst en liefde en je weet wel, onzekerheden. En ik denk dat door ze een heel opzettelijke … karakterboog te geven … die het echt grondt en het persoonlijk maakt. ” Martineau viel erbij om te zeggen dat niemand perfect is, en “de beste manier om mensen te aarden en geloofwaardig te maken, is door ze gebreken te geven.”

Het volgende onderwerp was fantasie als ontsnapping. Martineau gebruikt het genre als een veilige haven, terwijl hij ook problemen uit de echte wereld aanpakt. St. Clair had moeite met het schrijven van haar roman kwaadaardigheid vanwege de thema’s met verdriet – ze had net haar vader verloren aan COVID-19 en noemde het proces “het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan … schrijven was mijn ontsnapping. Ik denk dat het uiteindelijk zal gebeuren, maar aangezien ik mezelf in boeken schrijf, zijn we hier.”

Voor Griffin is lezen “mijn ontsnapping” en schrijven is “mijn manier van leuk vinden, omgaan met de wereld om me heen en ook uitzoeken hoe ik me voel over wat er aan de hand is.” Ze herinnerde zich een openbaring onder de douche over waar een bepaald boek werkelijk over ging, en barstte in tranen uit, ook al was het boek al vier maanden uit. ‘Dus zo speelt schrijven zijn rol in mijn leven. Ik hou ook echt van fantasie, omdat het ons, denk ik, in staat stelt om over onontgonnen dingen te praten… in deze meer fantastische wereld die op een bepaalde manier veiliger aanvoelt, die toegankelijker aanvoelt.”

Het volgende onderwerp was de toewijding van de drie schrijvers aan sekspositiviteit in zowel fictie voor volwassenen als voor jonge volwassenen. “Eerlijk gezegd,” zei Martineau, “wil je dat je kinderen over seks leren uit porno of uit boeken? … Er zijn zoveel mogelijkheden voor mooie relaties in boeken.”

De schrijvers wendden zich vervolgens tot sociale media. St. Clair begon als een in eigen beheer gepubliceerde auteur- “omdat ik veel ‘nee’ te horen kreeg en ik dacht: ‘Nou, fuck you. Ik doe het zelf'”- en ging viraal op Tiktok, wat ze noemt als “waarschijnlijk waarom ik hier vandaag ben.” Na haar virale moment verkocht St. Clair’s in eigen beheer uitgegeven roman meer gedrukte dan e-boekexemplaren, wat een ‘enorme deal’ is. Ze is echter het meest actief op Instagram en zegt dat haar grootste voordeel de interactie met de lezer is.

Griffin gebruikte Instagram om haar schrijfgemeenschap te vinden, wat van onschatbare waarde was voor het lanceren van een roman in een pandemie. Martineau waardeerde “berichten van lezers die zijn als ‘jouw verhaal heeft mijn leven veranderd’. Je realiseert je gewoon niet hoeveel impact je op mensen hebt, en sociale media maken het mogelijk om dat soort verbinding te hebben.” Ze merkte op dat “Twitter is waar de auteurs wonen”, en gebruikt sociale media om te peilen “wat ik goed doe, wat ik verkeerd doe” als schrijver.

‘Vertel me niet wat ik verkeerd doe,’ viel St. Clair in.

Het panel verschoof naar een Q+A-gedeelte. Een fan vroeg hoe de schrijvers zelftwijfel bestreden. “Ik haat mezelf elke dag”, grapte St. Clair. Martineau beloofde dat het “zelftwijfelmonster nooit weggaat”.

Griffin herinnerde het publiek er echter aan: “we hebben allemaal een stem en.. je kunt alleen een verhaal vertellen zoals je het kunt vertellen en dat maakt je woorden belangrijk en uniek… we kunnen alleen het allerbeste doen wat we kunnen doen, iets dat Ik haal veel troost uit wanneer ik aan het schrijven ben … ik leun echt op de dingen waar ik van hou.” Voor haar roman De aard van heksen, omhelsde ze haar ‘weernerdigheid’, zeggend dat het volgen van je passies het gemakkelijker maakt om zelfkritiek te bestrijden.

St. Clair voegde toe niet te “concurreren met andere auteurs, laat dat over aan uw uitgever… Zij zijn uw bondgenoten.”

De auteurs werd gevraagd welke fandom hen in genrefictie bracht. Martineau, die zichtbaar in tranen uitbarstte, sprak over haar vroegere liefde voor Harry Potter, maar zei dat ze nu “zeer gedesillusioneerd is door sommige dingen die JKR zei en de manier waarop ze handelde – ik ben het er helemaal niet mee eens . Dus het is moeilijk voor mij… Ik ben opgegroeid met die boeken en… in mijn vroege schrijven, trek ze eruit, en voel me er nu zo volledig door verbrijzeld. Tot op het punt dat ik niets van haar koop… het doodt me om te weten dat deze persoon die mijn idool was, die dingen heeft gezegd.’

Griffins inspiratie was: Schemering. Ze las de eerste roman op een vlucht naar Spanje en bracht haar reis door met het zoeken naar een Engelstalige kopie van Nieuwe maan. “Ik hield gewoon van deze focus op de emoties van een 18-jarige, en er was angst, en er was verlangen … en ik dacht ‘wauw, ik zou dit kunnen’.” St. Clair koos Tolkien, hoewel het “erg wit” is.

De vrouwen eindigden met het uitleggen van hun fantasieschrijfprocessen. ‘Het is heel eenvoudig,’ zei St. Clair. “Ik hoor gewoon de stemmen in mijn hoofd en ik schrijf een heleboel scènes totdat ik ze in chronologische volgorde kan zetten. En als ik dat doe, schrijf ik een schets en dan werk ik het boek uit.” Martineau geeft toe dat ze “erg slecht” is in schetsen – “wat geweldig is als je een serie van zes boeken schrijft.” In plaats van een schets, vertrouwt ze op ‘echt diepgaande karakterbladen’. Griffin legde echter uit dat “tekenen mijn minst favoriete onderdeel van het proces is… Ik ben een extreme uitvoerder en plotter.”

Heb je een van onze eerdere C2E2 ’21-verslagen gemist? Vind het hier allemaal!

Verwant