Sciencefictionschrijvers bespreken de vreugde van het bouwen van een wereld

Door Andrew Warrick

Op vrijdagavond bij C2E2, sciencefictionschrijvers Timothy Zahn (Star Wars: Thrawn), Delilah S. Dawson (Star Wars: De Skywalker-sage), JS Dewes (De laatste kijk), en Sue Burke (Semiose)) kwamen samen voor een panel om wereldopbouw te bespreken.

Zahn koos het sciencefictiongenre vanwege “de kans om een ​​nieuwe wereld te bouwen, een nieuwe samenleving op te bouwen”, en zei dat andere genres, zoals mysterie of romantische komedies, “vast zaten aan” de aarde.

“Je wordt een god,” voegde Dawson eraan toe, terwijl ze zei dat ze werd geïnspireerd door sciencefictionfilms en tv-shows, zoals Krull en Buck Rogers, keek met haar vader. Ze noemde het ook “Een superleuke kans om je vrienden in gedrukte vorm te vermoorden … we verbergen daar allemaal namen … Ik probeerde mijn man op het toilet te vermoorden, ze lieten me niet toe.”

Burke voelde zich aangetrokken tot het sciencefictiongedeelte van haar schoolbibliotheek en ‘las alles’ totdat de boeken op waren.

Gevraagd naar wetenschappelijke nauwkeurigheid, zei Dewes: “Het is zeker iets dat ik probeer”, maar erkende dat het onmogelijk was om alomvattend te zijn. Nauwkeurigheid is belangrijk voor Burke’s huidige work-in-progress, waarbij ons zonnestelsel betrokken is. De buitenaardse, futuristische kenmerken van Zahns werk zorgen ervoor dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over de huidige wetenschappelijke capaciteiten, en hij beweerde dat sciencefictionschrijvers moeten voorkomen dat ze hun werk overladen met wetenschap. Hij moest echter ooit bewijzen aan een Analoog redacteur dat de landing van een vliegtuig fysiek mogelijk was – wat hij deed door zelf de cijfers te controleren.

‘Ik geef helemaal niets om wetenschap,’ zei Dawson, pratend over haar eerste boekenreeks: een paranormale romance. Toen een lezer haar vroeg naar de chemische samenstelling van de rook van haar steampunk-trein, herinnerde ze zich dat ze zei: “Je zou dit moeten lezen voor de vampiers en de seksscènes.”

Zowel Dawson als Zahn hebben geschreven: Star Wars romans, en hen werd gevraagd of redacteuren de reikwijdte van hun werk beperkten. Dawson legde uit hoe schrijvers meestal precies krijgen waarnaar de redacteuren op zoek zijn, “binnen die parameters hebben we meestal veel speelruimte om van alles te doen.” Je moet echter oppassen dat je de canon niet verprutst, omdat mensen ‘heel, heel erg overstuur’ raken.

“Met zoiets als Star Wars, we praten over interne consistentie, “voegde Zahn eraan toe. “Je moet niet alleen kijken naar wat ze hebben gedaan, maar ook naar wat ze niet hebben gedaan.” Hij herinnerde zich dat hij met ontwikkelaars van West End Games had gesproken over hoe hyperdrive werkte en dat hij probeerde het canon-passende vertragingsproces te bedenken.

Het panel stelde zich vervolgens open voor vragen van het publiek.

Gevraagd naar de hyperdrive-destructiescène in de laatste Jedi, Zahn noemde het “een probleem voor mij, want als dit werkt, had je het moeten zien gebeuren in de Clone Wars … [it was] gewoon uitgevonden voor de film zonder rekening te houden met wat er eerder was … Inconsequenties drijven me uit het verhaal, of het nu een film of een boek is … het voelt niet echt aan.” Hij merkte echter op: “niet mijn circus, niet mijn apen.”

Gevraagd naar haar proces, zei Dewes dat ze haar hoofdconcept uitzoekt, hoe de personages en het plot ermee werken, en vervolgens wereldopbouw gebruikt om alles te ondersteunen. Typisch voegt ze wereldopbouw toe in volgende concepten. Burke’s proces van wereldopbouw is vergelijkbaar: “Ga er steeds opnieuw doorheen om te proberen alle details in te voeren die je nodig hebt.” “Als ik aan wereldopbouw doe, zoek ik een kans om conflicten te veroorzaken,” legde ze uit. Voor haar roman Semiose, gebruikte Burke het ijzer dat in het menselijk lichaam aanwezig is om conflicten te creëren.

Zahn begint met de basisplot, bouwt de nodige personages voor dat verhaal in en vouwt de wereldopbouw naar binnen. Hij gaf het publiek een acroniem voor het maken van een cultuur: PERSIA (Political, Economic, Religious, Social, Intellectual, Artistic). Dawson begint met een personage en creëert “een wereld die dat personage op unieke wijze uitdaagt en pusht … je wilt dit personage zo veel mogelijk martelen.”

‘Je etentjes moeten heel leuk zijn,’ antwoordde Zahn. Hij ging verder met te zeggen dat een schrijver moet voorkomen dat hij zijn kaart invult, omdat “je plotseling zou kunnen besluiten dat hier een woestijn was, ik wil in plaats daarvan een vulkaan, en het is te laat.”

Dawson gaf nog een tip voor het bouwen van een wereld: vermijd monoculturen waarin ‘iedereen hetzelfde kapsel heeft en hetzelfde voedsel eet en dezelfde outfit draagt. Dat bestaat niet echt.”

Over sequels zei Dewes: “Eerlijk gezegd was ik dit zo zat [her most recent] boek’, hoewel ze wel wil terugkeren naar bepaalde personages en een… Patreon om dat te doen. Burke antwoordde dat sequels afhangen van het feit of haar uitgever ervoor betaalt: ‘Ik moet een hypotheek betalen. En als ik het niet kan verkopen, heeft het geen zin om het te schrijven.” Zahn herinnerde zich dat hij een vervolg wilde schrijven op een boek dat twintig jaar geleden werd geschreven. Het duurde tot 2020 voordat het verhaalidee op de proppen kwam: “Ik wil niet opnieuw over hetzelfde gebied rennen om de personages te bezoeken. Het moet iets nieuws en fris zijn.”

“Zodra ik ergens mee klaar ben… ben ik het helemaal vergeten,” zei Dawson, hoewel ze onthulde dat “Ik denk niet dat Phasma dood is” en een vervolg heeft gepitcht waarin het personage een kleine krijgsheer wordt. “Vingers gekruist … ik heb geen lichaam gezien.”

Het volgende onderwerp dat ter sprake kwam, was expositie. Zahn breekt het in stukjes. Dewes maakt gebruik van dialoog. “Je wilt de elfoorlogen vermijden,” zei Dawson, verwijzend naar The Fellowship of The Ring’s lange proloog, waarin wordt beschreven hoeveel schrijvers zo gecharmeerd zijn van hun wereld dat ze beginnen met twaalf pagina’s geschiedenis, waardoor lezers zich afvragen “is er een hoofdpersoon?” In plaats daarvan, volgens Dawson, zou men door middel van iemands karakters een uiteenzetting moeten geven.

“Laat de personages elkaar alsjeblieft niet uitleggen wat ze allebei al weten”, zei Zahn.

Een publiekslid vroeg naar het omgaan met verschillende talen binnen iemands wereld, of zelfs één personage. Zahn gaf een voorbeeld: “‘Dat is een goede vraag’, zei hij in het Duits.”

Een andere begeleider vroeg zich af of een van de schrijvers met ideeën was gekomen die te wild waren voor zelfs sciencefiction, zoals een dolfijn op een ruimteschip. Dewes antwoordde dat ze koppig was en alles afmaakt wat ze begint. Burke begint nooit een verhaal zonder te weten hoe het zal eindigen. Voor Zahn is het een kwestie van een verhaal maken dat de personages en hun keuzes weerspiegelt en steunt. Dawson erkende dat veel van haar vroege verhalen verwaterden, maar nu ze het schetst, haalt haar schrijven meestal de eindstreep. Ze zwoer dat, als een schrijver gewetensvol is en de personages consistent houdt, “je helemaal een dolfijn op een ruimteschip kunt hebben.”

Dawson legde uit dat het belangrijk is om je eerste versie te schrijven zonder zelfkritiek, en vergelijkt het met het dragen van warme was: “je rent gewoon zo snel als je kunt naar het bed en je laat sokken vallen, wat dan ook. Haal het boek uit je zonder jezelf te veroordelen.’

De volgende vraag ging over de visuele identiteit van de imaginaire wereld. Dewes probeert niet te “verzanden” in beschrijvingen en laat de lezer zich dingen voorstellen. ‘Je hebt niet veel beschrijving nodig,’ deelde Burke mee. Zahn gaat ook licht over de beschrijving en zegt dat lezers de gaten opvullen.

Dawson vertrouwt op andere zintuigen, zoals geuren en geluiden, om te voorkomen dat lezers zich vervelen. Ze herinnerde zich een bezoek aan de Star Wars Galaxy’s Edge themapark voor de openingsdag, en vroegen de Imagineers hoe het rook. Ze keken elkaar met grote ogen aan en antwoordden: “Daar hebben we niet aan gedacht.”

Het volgende onderwerp was het eten en de mode van iemands fictieve wereld. Dawson beweerde hoe belangrijk het is om in unieke beschrijvingen te leunen, de ervaring van de lezer in gedachten te houden en ervoor te zorgen dat ze overeenkomen met iemands wereld en zijn regels.

Het panel eindigde met het advies dat de gepubliceerde schrijvers aspirant-auteurs zouden geven. Dewes zei dat hij veel las, in verschillende genres, en ‘Vind je mensen’, met behulp van een schrijfgroep die reageert op en inspireert je werk. Burke antwoordde dat “hoe meer je over het verhaal weet voordat je begint te schrijven, hoe makkelijker het zal zijn. Ik wil dat het zo gemakkelijk mogelijk voor je is, zodat je niet doodgaat tijdens het schrijven.” Zahn vertelde schrijvers om te onthouden dat, hoewel wereldopbouw belangrijk is, “jouw verhaal over de mensen gaat.” Dawson zei dat je jezelf niet moet beoordelen op de eerste versie – “als je je pagina’s voortdurend herleest op zoek naar fouten, kom je er nooit voorbij… een echt waardeloze eerste versie is meer waard dan 1.000 perfecte eerste pagina’s” – en om mensen te vermijden die profiteren van opkomende schrijvers.

Heb je een van onze eerdere C2E2 ’21-verslagen gemist? Vind het hier allemaal!

Verwant